นางไม้ | Nymph (2009)

เรื่องราวของ ‘นางไม้’ ว่าด้วยสามีภรรยาคู่หนึ่ง (นพชัย ชัยนาม และ วนิดา เติมธนาภรณ์) ที่ห่างเกินกันมาพักใหญ่ วันหนึ่งทั้งคู่ไปเที่ยวป่าด้วยกัน และฝ่ายชายก็หายตัวไป

แน่นอนว่าทุกคนให้ความสนใจกับการที่ กิ๊บซี่ แห่ง Girly Berry มาเล่นหนังนอกกระแส ซึ่งเธอก็ทำได้ดีทีเดียว แต่น่าเสียดายที่เป็นเอกไม่สามารถดึงพลังการแสดงของเธอออกมาได้เท่ากับนักแสดงหญิงในหนังก่อนหน้า อย่างหมิว ลลิตา (ตลก 69), อุ้ม สิริยากร (มนต์รักทรานซิสเตอร์), นุ่น สินิทรา (เรื่องรักน้อยนิดมหาศาล) และสายป่าน (พลอย)

จุดขายอีกอย่างของหนังเรื่องนี้ก็คือ ‘ป่า’ นับตั้งแต่ฉากเปิดเรื่องที่ต้องกล้องไหลวนเวียนไปตามป่าใหญ่กว่า 10 นาทีโดยไม่มีการตัดต่อ, การใช้ต้นไม้ใหญ่ทั้งหลายสร้างความลึกลับให้กับหนัง หรือเสียงธรรมชาติอย่างเสียงลม เสียงน้ำที่สร้างบรรยายกาศอันทรงพลัง (ในฉบับไทยได้ใส่ดนตรีประกอบใหม่เพื่อสร้างความตื่นเต้น ซึ่งหลายเสียงเห็นตรงกันว่านั่นคือการทำลายหนัง)

เป็นเอกยังคงเล่นกับ ‘ศิลปะแห่งความคลุมเครือ’ เช่นในหนังเรื่องก่อนๆ โดยเฉพาะเรื่อง ‘ความจริง/ความฝัน’ คนดูต้องขบคิดกันเองว่าพระเอกกลับออกมาจากป่า หรือนั่นเป็นจินตนาการของหญิงสาวที่กินยานอนหลับอยู่ตลอดเวลา แล้วตกลงพระเอกตายไปแล้วหรือยัง ชายหนุ่มที่เราเห็นในฉากสุดท้ายเป็นคนหรืออะไรกันแน่...สิ่งเหล่านี้หนังไม่มีคำตอบอย่างตรงไปตรงมาให้กับเรา

แต่ความคลุมเครือเช่นนี้ยังลุกลามไปถึงธีมของ ‘นางไม้’ ด้วย ปัญหาใหญ่ของหนังคือการไม่ไปทางใดทางหนึ่งให้สุดสักทาง แม้หนังจะดูมุ่งไปเรื่องความสัมพันธ์ของคู่รักเป็นหลัก แต่มันก็เหมือนจะพูดเรื่องความสำคัญของเซ็กซ์ไปในตัว (พระเอกพูดประโยคว่า ‘มาเมคเลิฟกันเถอะ’ ถึงสามครั้ง)

แถมบทสนทนาอันยืดยาว (และฟุ่มเฟือย) ในช่วงใกล้จบก็ทำให้ ‘นางไม้’ กระเดียดไปทาง ‘หนังลดโลกร้อน’ เสียอีก ซึ่งกลายเป็นความตลก (โดยที่ผู้สร้างไม่ได้ตั้งใจ) และลดทอนพลังของหนังลงไปอย่างไม่น่าให้อภัย

ที่จริงแล้ว ‘นางไม้’ เองก็ไม่ใช่หนังที่เลวร้ายแต่อย่างใด แต่ถ้าเทียบในมาตรฐานของหนังเป็นเอกเองแล้ว ถือได้ว่าเป็นผลงานที่อ่อนด้อยกว่าเรื่องก่อนๆ อยู่มาก และอาจทำให้แฟนๆ ของเขารู้สึกไม่อยากดูเรื่องต่อไปที่มีชื่อผู้กำกับห้อยท้ายว่า ‘เป็นเอก รัตนเรือง’