Vampire humaniste cherche suicidaire consentant | แวมไพร์ใจอารี อยากจะขอกัดคอเธอดีๆได้มั้ยจ๊ะ (2023)

สิ่งที่ชอบเลยคือตัวละครนางเอก เป็นหนังไม่กี่เรื่องที่เราเซอร์ไพรซ์กับการพูดถึงปีศาจที่เกิดมาก็อ่อนแอในทางใจ ซึ่งหนังปูมาว่านางเอกเป็นแวมไพร์ที่มี trauma หรือ บาดแผลปมในใจ จึงทำให้ไม่สามารถฆ่าคนเพื่อดื่มเลือดได้ ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของตัวเองได้คือการหาอาหารกินเอง กลาย ๆ ว่านางเอกก็มีภาวะซึมเศร้าไปด้วย ไม่เพียงแค่ความซึมเศร้าจาก trauma แต่ยังมีการที่ครอบครัวกดดันบังคับให้ต้องทำสิ่งนี้ ทั้งที่ในใจไม่สามารถทำได้ ชอบซีนนึงที่นางเอกมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังกินอาหาร fast food ที่สื่อถึงตัวตนของเธอดูไร้ค่า ตัวตนของเธอดูเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่อยากจะเป็น เสมือนเป็นแวมไพร์ที่ไร้ประโยชน์ ไร้ความสามารถ สิ่งที่ควรจะทำได้กลับไม่สามารถทำได้

ชอบการพบเจอกันระหว่างนางเอกและพระเอก และก็ชอบที่หนังมันไม่ได้เน้นโรแมนติกมาก แต่มันมีมุมที่น่ารัก มุมที่อ่อนโยน ในความรู้สึกส่วนตัวเรามองหนังแวมไพร์เรื่องนี้เป็นการพูดถึงความสัมพันธ์ในเชิง Platonic ก็เป็นได้ด้วย ส่วนสิ่งเชื่อมโยงกันอีกอย่างของทั้งสองเรื่องคือการพูดถึงคน (ที่สังคมมองว่า) แปลกประหลาดทั้งสองคน พวกเขาทั้งสองต่างใช้ชีวิตขัดต่อค่านิยม ในตัวนางเอก ค่านิยมคือการที่ต้องฆ่าคนเพื่อดูดเลือด แต่พอเธอทำไม่ได้ เหมือนก็ถูกผลักไสจากครอบครัวและสังคมไปด้วย ส่วนพระเอกก็มีปมซึมเศร้า ไม่มีใครเข้าหา ไม่มีใครเข้าใกล้ คนมองว่าแปลกเพราะนิสัยเย็นชา ไร้แรงดึงดูดในการใช้ชีวิต ทำให้ชอบการดึงดูดกันของทั้งสองตัวละครที่อาจไม่ใช่ในเชิงความสัมพันธ์โรแมนติกเสียทีเดียว แต่เป็นการโอบกอดเยียวยาให้กันและกัน การจูงมือกันเพื่อยืนหยัดใช้ชีวิตต่อไปในแบบที่พวกเขาต้องการ แบบที่ไม่สนใจแล้วว่าใครจะว่าอย่างไรกับชีวิตที่ผิดกับสิ่งที่ขัดกับความปกติจากสังคมได้สร้างขึ้นมา โดยรวมคือแม้จะเป็นหนังแวมไพร์ที่ดูน่ารักแบบ slow-burn แต่ก็มาประเด็นดูหนักหนาสาหัส มีมุมที่มีหัวใจ ขณะเดียวกันก็ฮีลหัวใจและชวนประทับใจมากเช่นกัน