ดูหนัง Cast Away คนหลุดโลก 2000 เต็มเรื่อง

Cast Away คนหลุดโลก 2000

“ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้ไม่มีเหตุผลที่จะหวัง ฉันต้องรักษาลมหายใจไว้ เพราะพรุ่งนี้ดวงอาทิตย์จะขึ้นใหม่ ใครจะรู้ว่ากระแสน้ำพัดพาอะไรมา สายลมแห่งโชคชะตาจะพัดพาเราไปในทิศทางไหน” ชัค โนแลน จากเรื่อง Cast Away 

ถ้าคุณกำลังรู้สึกเหงา เศร้า เบื่อ เซ็ง หดหู่ ไม่รู้จะทำอะไร หรือกำลังรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิต ในช่วงที่หลายคนต้องพยายาม ‘เก็บตัว’ อยู่บ้านตามหลักการ Self-quarantine เพื่อลดความเสี่ยงในการแพร่และติดเชื้อโควิด-19 ให้ได้มากที่สุด 

THE STANDARD POP ขอพาไปทำความรู้จักกับ ชัค โนแลน (ทอม แฮงส์) หนึ่งใน ‘ราชาแห่งการเก็บตัว’ ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ไร้คนเคียงข้าง อยู่บนเกาะร้างที่ตัดขาดจากโลกภายนอก มีเพียงลูกวอลเลย์บอลเป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวนานถึง 1,500 วัน จากภาพยนตร์เรื่อง Cast Away (โรเบิร์ต เซเม็กคิส, 2000) 

ชัค โนแลน คือพนักงานส่งของไปทั่วโลกผู้เคร่งครัดและให้ความสำคัญกับ ‘เวลา’ เป็นอันดับหนึ่ง เขาเข้มงวดกับคนในทีมให้ทำงานได้เร็วที่สุด ยอมลดเวลาอยู่กับครอบครัวและคนรักเพื่ออุทิศชีวิตให้กับหน้าที่ 

แม้กระทั่งเทศกาลสำคัญอย่างวันคริสต์มาส เขาก็ทำได้เพียงแค่แลกของขวัญกับคนรักบนรถ ฝากของขวัญสำคัญเอาไว้สำหรับปีใหม่ ก่อนจากไปพร้อมคำสัญญาว่า “ผมจะกลับมา” โดยไม่รู้เลยว่ากว่าที่เขาจะได้ทำตามสัญญา ทุกอย่างก็สายเกินไป 

เมื่อเที่ยวบินที่ควรพาเขาไปส่งของสำคัญให้กับคนอีกซีกโลกเกิดอุบัติเหตุ ‘ส่ง’ ให้เขาตกลงไปบนเกาะร้างไร้ผู้คน ไร้สัญญาณโทรศัพท์ ดินแดนที่ ‘เวลา’ ที่เขาเคยศรัทธาไม่มีความหมายอีกต่อไป 

โชคดีที่ชัคเป็นคนเข้มแข็ง สามารถปรับตัวและเอาตัวรอดบนเกาะที่ไร้เครื่องอำนวยความสะดวก ใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาค่อยๆ เรียนรู้การใช้เศษหินแทนมีดเพื่อปอกมะพร้าว, ใช้ปลายแหลมของรองเท้าสเกตแทนมีด เหลากิ่งไม้จนใช้จับปูมากินประทังชีวิต, รัดสิ่งของด้วยเทปวิดีโอ, ใช้ชุดราตรีมาทำเป็นตาข่ายจับปลา, เอาเศษกระดาษมาเป็นเชื้อจุดไฟ (แต่ยังจุดไม่ติดในตอนแรก) ฯลฯ 

การเอาชีวิตรอดไม่ใช่เรื่องหนักหนาสำหรับชัค แต่สิ่งที่ยากกว่านั้นคือการมีชีวิตรอดเพียงลำพังโดยยังรักษาสภาพจิตใจให้เข้มแข็งต่อไปได้ 

เวลาท้องหิว แค่ได้น้ำมะพร้าวไม่กี่หยด เศษเนื้อจากปูตัวเล็กๆ ก็พอประทังชีวิตไปได้, เวลาเกิดบาดแผล แค่ได้เศษผ้าชิ้นเล็กๆ ก็พอจะหยุดเลือดไม่ให้ไหล แต่ความคิดถึง เงียบเหงา เจ็บปวดจากความเดียวดาย ไม่มีสิ่งใดช่วยบรรเทาได้ง่ายขนาดนั้น 

โดยเฉพาะรูปของแฟนสาวในนาฬิกาพก ที่ยิ่งมองมากเท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

หลังล้มเหลวในการจุดไฟอยู่หลายครั้งจนมือเป็นแผล ชัคปาลูกวอลเลย์บอลที่ดูไร้ประโยชน์เพื่อระบายอารมณ์ รอยเลือดจากฝ่ามือที่ประทับลงบนลูกบอลกลายเป็นลักษณะคล้าย ‘หน้าคน’ ถึงแม้รู้ว่าเป็นเพียงจินตนาการ แต่นี่คือสิ่งที่เขาคิดถึงมากที่สุดในชีวิต 

ชัคลงมือวาดตา จมูก ปาก ตั้งชื่อให้ว่าวิลสัน และกลายเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับคำว่า ‘เพื่อน’ มากที่สุดสำหรับเขา 

วิลสันไม่ใช่เพียงแค่เพื่อนในจินตนาการ แต่วิลสันคือสื่อกลางที่ทำให้ชัคได้พูดคุยกับตัวเองเป็นครั้งแรก และในสถานการณ์แบบนี้จะมีใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดได้เท่ากับตัวของเราเอง

สังเกตได้ว่าเมื่อมีวิลสัน เพื่อนที่มีตัวตนขึ้นมาด้วย ‘เลือด’ ชีวิตของชัคก็ดูดีขึ้นมาทันตา การมองวิลสันทำให้เขาใจเย็นพอที่จะหาวิธีจุดและก่อกองไฟได้สำเร็จ, การวาดรูปแฟนสาวให้วิลสันดู เล่าเรื่องตลกมากมายให้ฟัง ช่วยให้ชีวิตเขาสดใส, ทำให้เขากล้าพอที่จะ ‘ถอนฟัน’ ที่อักเสบมานานด้วยปลายรองเท้าสเกต ความเจ็บปวดทำให้เขาสลบ แต่ก็ทำให้เขาไม่มีเรื่องต้องกังวล 

เมื่อเวลาผ่านไป 4 ปี วิลสันก็มีเส้นผม (กิ่งไม้) เติบโตขึ้น เหมือนกับตัวชัคที่ผมเผ้าหนวดเครายาวรุงรัง ยืนยันว่าวิลสันคือกระจกสะท้อนตัวตนให้ชัคไม่รู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวจนเกินไป 

ในวันที่คลื่นลมพร้อมออกจากฝั่ง ชัคต้องรวบรวมท่อนไม้เพื่อต่อแพ แต่สิ่งสำคัญคือเขาต้องใช้เชือกที่มีความยาวมากกว่า 470 ฟุต ชัคลอกเปลือกไม้มาทำเชือกจนหมดเกาะ ใช้เทปวิดีโอเท่าที่เหลือก็ยังไม่พอ เขารู้ดีว่าจะหาเชือกอีก 30 ฟุตได้จากที่ไหน แต่มันเป็นที่ที่เขาไม่อยากกลับไปอีกเป็นครั้งที่ 2

เชือกที่ห้อยอยู่บนหน้าผาสูงชัน เชือกที่ชัคเคยใช้ทดสอบเพื่อปลิดชีวิตตัวเอง เชือกที่ทำให้รู้ว่าเขาไม่มีอำนาจอะไรเลย แม้แต่เลือกวิธีการตายด้วยตัวเอง เชือกที่ทำให้เขารู้ว่าต้องมีชีวิตต่อไป แม้ไม่มีความหวังอะไรเลย 

เชือกที่ทำให้เขาออกเรือได้อีกครั้งเพื่อพบกับความผิดหวังอีกครั้งหนึ่ง

ชัคอุตส่าห์อดทนอยู่กลางท้องทะเล กัดฟันปล่อยมือจากวิลสัน เพื่อนเพียงหนึ่งเดียว เอาชนะคลื่นลม รอดชีวิตจนมีคนมาพบ และพาเขากลับไปสู่ ‘โลก’ ที่เคยอยู่อีกครั้ง เพียงแต่ไม่มีสิ่งใดรอเขาอยู่อีกต่อไป 

ชัคกลับมาพบความจริงว่าคนรักของเขาแต่งงานมีครอบครัวใหม่ เพราะทุกคนคิดว่าเขาตายจากโลกนี้ไปแล้ว แม้ว่าทั้งเขาและเธอจะยังมีความรู้สึกคิดถึงกันอยู่ แต่ชัคก็รู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกต่อไป 

“ฉันไม่ควรกลับมาจากเกาะร้าง ฉันน่าจะตายคนเดียวลำพังอยู่ที่นั่น แต่ฉันก็กลับมาที่นี่ แล้วฉันก็เสียเธอไปอีกครั้ง ฉันเศร้าเมื่อไม่มีเธอ และฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไรตอนนี้ คือฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะพรุ่งนี้ดวงอาทิตย์จะขึ้นใหม่ ใครจะรู้ว่ากระแสน้ำพัดพาอะไรมา สายลมแห่งโชคชะตาจะพัดพาเราไปในทิศทางไหน” 

ในช่วงเวลาที่เลวร้าย สถานการณ์ที่ยากลำบาก เราอาจต้องสูญเสียงาน สูญเสียความรัก สูญเสียโอกาสที่ควรได้ สูญเสียอีกหลายอย่างแบบไม่มีวันกลับ 

แต่อย่างน้อยช่วงเวลา 1,500 วันบนเกาะร้างของ ชัค โนแลน ก็แสดงให้เห็นว่า ถ้าเราอดทนได้มากพอ ชีวิตยังมีความหวังและยังมีเส้นทางให้เราเลือกเดินได้เสมอ