อวสานเนตรนารี | Nednari (2023)

“อวสานเนตรนารี” หรือ “อวสานชีวิตการทำหนังของ ยุทธเลิศ สิปปภาค” กันแน่นะ? อะไรมันจะ ‘ตีบตัน’ และ ‘ดันทุรัง’ กันได้ถึง ’ber นี้! เปิดเรื่องมาเห็นลีลาการย้อมสีภาพใน tone ช้ำเลือดช้ำหนอง ก็ชวนให้ต้องย้อนนึกไปถึงหนังกลุ่ม German Underground Horror ของผู้กำกับ Andreas Schnaas (Violent Shit Trilogy) หรือ Olaf Ittenbach (Black Past, The Burning Moon, Premutos) เหล่านี้ แต่สิ่งที่ ‘อวสานเนตรนารี’ ไม่มีเลยคือความ ‘อัปรีย์’ ที่หนัง trashy ตระกูลนี้จะขาดเสียมิได้ เรื่องราวเกี่ยวกับกลุ่มลูกเสือที่ไม่รู้ว่าหลงมาอยู่ที่ค่ายร้างนี้ได้อย่างไร และปมปัญหาหัวใจที่บางคนเคยประกอบเวรกรรมจุดไฟเผาเจ้าวิฬาร์น้อยไว้ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกับเสือดำตัวใหญ่) จนวิญญาณต้องสิงอยู่ในร่างสาวน้อยเนตรนารีที่ไม่มีใครคบ ซึ่งทั้งหมดนี้เหมือนเป็นข้ออ้างที่จะได้ส่อเสียดเบียดกระทบเหล่าทหาร-นักการเมืองรัฐบาลชุดก่อนอย่างอ่อนชั้นเชิง เป็นควันหลงจาง ๆ หลังเปลวเพลิงมอดดับ จับตรงไหนก็ไม่รู้สึกอุ่นร้อนอะไรอีกแล้ว!

เหมือนจะเป็นงานทุนต่ำสำแดงความแพรวพราวแบบ one-man-show แต่กลับเป็นการ ‘show ห่วย’ มากกว่าจะ ‘show ฝีมือ’ คือทุกอย่างทื่อและซื่ออย่างไร้เขี้ยวเล็บ จนอยากจะเหน็บว่าหากคิดจะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวละครวัยมัธยมชมรมลูกเสือเนตรนารี ลองไปชมการประกวดเทศกาลภาพยนตร์สั้นสาย “ช้างเผือกพิเศษ” สำหรับผลงานนักเรียนก่อนวัยอุดมศึกษา ที่ หอภาพยนตร์ (องค์การมหาชน) ศาลายา ดูสักปี เชื่อเหลือเกินว่าคุณพี่จะมิกล้าทำหนังอะไรแบบนี้ หากจะยังมียางอายว่าสู้ฝีมือเด็ก ๆ รุ่นใหม่เขามิได้ จนกลายเป็นผู้ ‘อาวุโส’ ที่โตแต่อายุ!