Sideways | ไซด์เวยส์ ดื่มชีวิต ข้างทาง (2004)

หนังใช้วิธีการเล่าเรื่องที่แสนธรรมดา เล่าเรื่องอย่างตรงไปตรงมา ดำเนินเรื่องใน 7 วัน แต่ด้วยความธรรมดา กลับแฝงความเป็นธรรมชาติไว้สุดๆ จังหวะในหนังลงตัวสุดๆ มันไม่ได้ราบเรียบเป็นเส้นตรง แต่มันก็ไม่ได้กระชากความรู้สึกแบบสุดโต่ง มันเป็นชีวิตธรรมชาติจริงๆ

ดนตรีประกอบ ที่เมื่อ 2 รอบแรกที่ดู ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่มารอบนี้ผมรู้สึกได้เลยว่า ดนตรีประกอบในเรื่องส่งเราไปตามอารมณ์ที่หนังต้องการให้เป็น

การแสดงของ 4 นักแสดงนำ คือจุดที่ทำให้หนังที่พร็อตแสนธรรมดาเรื่องนี้ มีเสน่ห์ขึ้นถึงขีดสุด มันดูกลมกล่อมลงตัวไปทุกฉาก ถึงขนาดที่ผมยกย่องหนังเรื่องนี้ว่า มีพาร์ทการแสดงที่ดีที่สุดในหนังทุกเรื่องที่ผมดูมา โดยเฉพาะ Paul Giamatti ที่เล่นได้ธรรมชาติที่สุด เค้าเป็น Miles ตั้งแต่ฉากแรกจนฉากสุดท้าย เค้าสื่อสารตลอดเวลา เราไม่รู้สึกขัดกับการกระทำของตัวละครนี้เลย ฉากแสดงอารมณ์หนัก 2-3 ฉาก ทำได้ถึงอารมณ์มาก ทั้งฉากที่เค้ารู้ว่าอดีตภรรยาของเค้าแต่งงานใหม่แล้ว และฉากที่ทราบว่า หนังสือของเค้าถูกปฏิเสธการตีพิมพ์ เค้าปล่อยพลังได้ถึงจริงๆ

บทภาพยนตร์ คือ สิ่งที่ดีที่สุดของหนังเรื่องนี้ (ผมเพิ่งรู้ว่า หนังเรื่องนี้ได้รางวัล Adapted Screenplay บนเวที Oscar ด้วย) ด้วยพร็อตเรื่องที่แสนธรรมดาแบบนี้ จำเป็นอย่างยิ่งจะต้องได้บทแข็งแรงมาช่วย ซึ่ง Alexander Payne และ Jim Taylor ก็ทำได้อย่างไรที่ติ หนังเล่าเรื่องที่เป็นธรรมชาติ การกระทำของตัวละครที่สมเหตุสมผล ตัวละครมีที่มาที่ไป มีมิติ และดำเนินเรื่องได้สนุกมากๆ บทของตัวละครมีพัฒนาการไปข้างหน้า ขณะเดียวกัน ก็ยังยึดแบ็คกราวน์ตัวละครได้อย่างเข้มแข็ง รวมไปถึงภาพรวมที่บทยังสื่อสารประเด็นของหนังได้อย่างมั่นคง