ของแขก | The Djinn's Curse (2023)

แม้จะมีความพยายาม แต่ “ของแขก” ก็ไม่สามารถพาผู้ชมดำดิ่งและหวาดกลัวไปกับเรื่องราวเหล่านั้นได้เท่าที่ควร ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างใหม่ในผู้ชมหมู่มาก และมีประเด็นมากมายที่ควรจะถูกเล่า เช่นทำไมของแขกจึงน่ากลัว ทำไมจึงแก้ไม่ได้ สิ่งที่เรียกว่า ญิน (Djinn /jinn) คืออะไร เกี่ยวข้องอย่างไรกับของแขก และส่งผลต่อมนุษย์อย่างไร มีเงื่อนไขอะไรบ้าง และอีกมากมาย ซึ่งแน่นอนว่าผู้ชมส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่องพอๆ กับครอบครัวของตัวเอกในเรื่อง แต่ผู้กำกับเกรียงไกรก็ทิ้งโอกาสในการจะนำพาผู้ชมไปพบกับความเชื่อของไสยศาสตร์ของชาวมุสลิม (แน่นอนว่าไม่ใช่ความเชื่อหลัก) อย่างน่าเสียดาย (ทั้งๆ ที่โฆษณาเอาไว้เยอะ) กลายเป็นภาพยนตร์สยองขวัญพื้นๆ ที่มีความเป็นมุสลิมเติมเข้าไปแบบไม่ให้อะไร

ถึงอย่างนั้น มือตัดต่อคนนี้ก็ยังมีความพยายามในการสร้างไดนามิกซ์ให้กับการเล่าเรื่อง โดยเฉพาะช่วงหลัง ที่เหตุการณ์เริ่มมีการสลับกันระหว่างสองเส้นเรื่อง ถึงจะดูดีขึ้นแต่ภาพยนตร์ทั้งเรื่องมันคือ “ทั้งเรื่อง” การวางปม การหยอดคำใบ้ มันควรจะถูกคิดไว้ก่อนตั้งแต่ก่อนถ่ายทำแล้ว ไม่ใช่อยากจะทำก็ทำ อยากจะเล่าก็เล่า ผลสุดท้ายการหักมุมตอนท้ายเรื่องก็ไร้ความหมาย แทบไม่มีความรู้สึกว่าเซอร์ไพร์สเลยจริงๆ (อันที่จริงของแขกเป็นภาพยนตร์ที่ควรจะเล่าด้วยสูตรสำเร็จที่สุดแล้วตั้งแต่แรก นึกไม่ออกก็ The Conjuring ก็ได้)

สิ่งที่ของแขกพอจะเชิดหน้าชูตาได้บาง เห็นทีคงจะเป็นเรื่องการออกแบบงานสร้างที่ยังพอได้กลิ่นอายของความสยองขวัญและเอกลักษณ์ของความเป็นมุสลิมอยู่บ้าง (ก็แหงละ มีคนสวมฮิญาบขนาดนั้น) บ้านไม้หลักของเรื่องมีการหามุมที่จะสร้างความสั่นประสาทได้ดี ความรุนแรงให้ความรู้สึกสมจริง และความพิธีกรรมที่มีรายละเอียดที่น่าสนใจ (แต่มีน้อยไปหน่อย ซึ่งก็ย้อนกลับไปข้อบนๆ ว่าผู้กำกับไม่พาผู้ชมไปรู้จักกับโลกของเขาเลย) รวมถึงจังหวะหลอกที่อาจจะใช้คำว่า “ไม่ดีไม่แย่” พอปรุงให้เรื่องมีความระทึกอยู่ได้เป็นระยะๆ

สรุป ของแขก มาพลาดท่าให้กับการเล่าเรื่องที่ไร้ชั้นเชิงอย่างหาที่สุดไม่ได้ ซึ่งมันส่งผลถึงภาพรวมทั้งหมดไปโดยปริยาย กลายเป็นว่าจากงานที่ควรจะออกมาดีกว่านี้ กลายเป็นต้องมานั่งให้ข้อผิดพลาด และท้ายที่สุดภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ไม่ได้พาผู้ชมไปรู้จักกับของแขกได้ตามที่โฆษณาเอาไว้สักเท่าไหร่ ให้ความรู้สึกเป็นละครคุณธรรมธรรมดาๆ สักเรื่องหนึ่ง