หลวงตามหาเฮง | Lucky Priest (2019)

สถานะของตัวละครในเรื่องเรียกได้ว่าเป็นการสะท้อนภาพสังคมไทยที่ชัดเจนไม่ว่าจะเป็นการสะท้อนบุคลิกความขี้สงสาร ค่านิยมในการผลักดันให้ลูกไปทำงานในเครื่องแบบ (ตำรวจ ทหาร) การเชื่อในเรื่องราวของไสยศาสตร์ (ถอดจิตไปดูเลขหน้ากองสลาก) ความฝันของแม่ค้าที่อยากมีสามีเป็นชาวต่างชาติ การให้ความสำคัญกับรูปโฉมภายนอกจนมองความแตกต่างเป็นความอัปลักษณ์ชวนตลกขบขัน การคุมกำเนิดและเด็กเกิดใหม่ที่กลายเป็นภาระของสังคม  ทหารผ่านศึกผู้พิการและได้รับบาดเจ็บและปราศจากการเยียวยาจากภาครัฐ ยาเสพย์ติดภายในชุมชน การยกพวกตีกันในสถานที่ราชการ

ปริมาณความเยอะแยะมากมายของบรรดาตัวละครประกอบในเรื่อง (ซึ่งเยอะกว่าจำนวนตัวละครในละครซิทคอม) ทำให้หนังไม่อาจจะสำรวจความตื้นลึกในปัญหาของตัวละครแต่ละตัวได้สักเท่าไหร่ ส่วนมากเป็นการเล่าเรื่องแบบผ่านๆ ซึ่งเอาจริงๆแล้วตลอดความยาวกว่า 2 ชั่วโมงของหลวงตามหาเฮง ก็ยังคงสไตล์การทำหนังแบบพี่พชร์ อานนท์ ที่มีแต่โครงสร้างใหญ่ๆของตัวหนัง แต่ไม่ได้เน้นย้ำประเด็นอะไรเป็นสำคัญ เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ พลางหยอดมุกตลกที่แป้กบ้าง ได้ผลบ้าง (ส่วนใหญ่มุกตลกที่ได้ผลมักจะมาจากบรรดานักแสดงตลกเบอร์ใหญ่ๆที่จังหวะจะโคนในการตบมุกดีอยู่แล้ว)

กล่าวรวมๆ หลวงตามหาเฮง ก็เป็นหนังสไตล์รวมดาวตลกและไมโครเซเลบริตี้ ตามแบบฉบับพชร์ อานนท์ ที่ไม่ได้มีอะไรใหม่ๆ แต่ถ้าดูแล้วสังเกตรายละเอียดของตัวละคร ก็มีอะไรให้เราได้นึกถึงความ “ไม่เท่าเทียมกัน”ของคนในสังคมไทยได้อยู่เหมือนกัน