The Last of the Sea Women (2024)

สารคดีของซูคิมเรื่อง “The Last of the Sea Women” เริ่มต้นด้วยผู้บรรยายคนเดียว ผู้หญิงที่แบ่งปันเรื่องราวของเธอในขณะที่เธอเตรียมดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรเพื่อเก็บเกี่ยวอาหารทะเล ขณะที่กล้องถอยกลับ เราจะเห็นว่าจริงๆ แล้วคลื่นทะเลเต็มไปด้วยผู้หญิงในชุดดำน้ำ ผู้หญิงเหล่านี้อาศัยอยู่บนเกาะเชจูในเกาหลีใต้ โดยทำงานเป็นแฮนยอ ชาวประมงหญิงแบบดั้งเดิมที่ดำน้ำโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากถังออกซิเจน หรือที่พวกเขาพูดว่า "ด้วยลมหายใจของตัวเอง"

ผู้บรรยายอีกคนประกาศว่า “นี่เป็นงานที่คุณทุ่มเทให้กับหัวใจ สืบทอดมาจากแม่และยายของเรา ถึงแม้จะหนาวหรือไม่อยากดำน้ำแต่เราก็ยังดำน้ำได้ มันอยู่ในกระดูกของเรา ยังไงซะเราก็เป็นผู้หญิง” สาวๆ บนเกาะแห่งนี้ได้ค้นหาหอยเม่นและหอยสังข์ในทะเลมานานหลายศตวรรษ ครั้งหนึ่งมีผู้หญิงมากถึง 30,000 คนทำงานแบบดั้งเดิมนี้ มีผู้หญิงเพียงประมาณ 4,000 คนเท่านั้นที่ยังคงฝึกฝนการตกปลารูปแบบนี้ แม้ว่า UNESCO จะเพิ่มศิลปะของบรรพบุรุษเข้าไปในรายการมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ในปี 2559 ก็ตาม “มันเหมือนกับว่าวัฒนธรรมของเรากำลังละลายหายไป” ผู้หญิงอีกคนเล่า

ทุกวันนี้ แฮนยอส่วนใหญ่อยู่ในช่วงอายุ 60, 70 และ 80 คุณยายเหล่านี้ทำงานนี้มานานหลายทศวรรษแล้ว ในช่วงแรกๆ เราพบกับผู้หญิงสูงวัยหลายคนที่ทำงานเป็นแฮนยอมาตลอดชีวิต เพื่อที่จะเป็นหนึ่งเดียวกัน พวกเขาฝึกฝนมาเป็นเวลาหนึ่งทศวรรษ โดยเริ่มตั้งแต่อายุเพียงเจ็ดขวบ แม้ว่าตอนนี้จะถือว่าเป็นส่วนสำคัญของมรดกเกาหลี แต่ครั้งหนึ่งก็เคยถูกดูถูก ผู้หญิงหลายคนเล่าเรื่องราวการไม่ได้รับความเคารพต่องานนี้ แม้จะมีความเคารพทางวัฒนธรรมที่เพิ่งค้นพบ แต่มีผู้หญิงอายุน้อยเพียงไม่กี่คนที่ยังคงดูแลทะเล