The Great Buddha+ {大佛普拉斯} (2017)

นี่ถือเป็นหนังไต้หวันที่โดดเด่นที่สุดเรื่องหนึ่งประจำปี 2017 ซึ่งกวาดรางวัลสาขาสำคัญๆ ในงานประกาศผลรางวัล “ม้าทองคำ” และในเทศกาลภาพยนตร์ไทเป ขณะเดียวกัน หนังเรื่องนี้ยังบินไปคว้ารางวัล NETPAC Award (รางวัลของเครือข่ายส่งเสริมภาพยนตร์เอเชีย) จากเทศกาลภาพยนตร์โตรอนโต ประเทศแคนาดา มาครองได้อีกด้วย

การพูดถึงประเด็นความเหลื่อมล้ำทางสังคม/ชนชั้น ผ่านแง่มุมตลกร้าย ซึ่งปิดฉากลงอย่างเศร้าสร้อยหดหู่ หรือการให้ภาพของเหล่าตัวละครชนชั้นล่างที่เต็มไปด้วยลำดับขั้นสถานะอันซับซ้อนจำนวนมาก อาทิ คนจนที่เอารัดเอาเปรียบคนจนด้วยกัน คนจนที่ฉลาดกว่าหรือคนจนที่โง่กว่า และคนจรไร้บ้านไร้ที่มาที่ไป ซึ่งแทบไม่มีบทบาทอะไรเลย

การเล่นประเด็น “มือถือสากปากถือศีล” ของผู้มีอำนาจ/คนมีเงิน/คนดี โดยใช้ “พระพุทธรูปใหญ่” หรือ “ศาสนา” เป็นสัญลักษณ์สำคัญในการวิพากษ์วิจารณ์

ตลอดจนลูกเล่นที่ตัวผู้กำกับฯ คอยพูดแทรก (ทั้งคอมเมนต์ อธิบายความเพิ่มเติม และจิกกัดตัวละคร/เนื้อเรื่องที่ตนเองสร้างสรรค์ขึ้น) เข้ามาในหนังเป็นระยะๆ

ซึ่งล้วนไม่ถือเป็นนวัตกรรมที่น่าทึ่งหรือน่าตื่นตะลึงของโลกภาพยนตร์ ณ ค.ศ. นี้

อย่างไรก็ดี องค์ประกอบเดิมๆ เหล่านั้น กลับถูกนำเสนอออกมาอย่างครบรส ทั้งเกรียน ยียวน กวนโอ๊ย สนุกสนาน ตลก ขบขัน ด้วยกระบวนการปรุงแต่งคลุกเคล้าที่ลงตัว (ไม่มากไปน้อยไป) จนกลายเป็น “หนังสนุก” หนึ่งเรื่อง