Rebecca | รีเบคกา (1940)

เรื่องราวของหญิงสาว (Joan Fontaine) ได้แต่งงานกับหนุ่มม่ายผู้ดี Maxim de Winter (Laurence Olivier) ผู้พึ่งสูญเสียภรรยาอันเป็นที่รัก, Rebecca ไปได้ไม่นาน ทั้งหญิงสาวและ Maxim ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลฝ่ายชายซึ่งตั้งอยู่ริมทะเลอันโดดเดี่ยว และ ณ ที่แห่งนี้ทำให้ชีวิตของเธอจากหญิงสาวธรรมดาค่อยๆเปลี่ยนผันกลายเป็นคนละคนจากการถูกครอบงำโดยการมีอยู่ของ Rebecca

ภาพยนตร์ของฮิตช์ค็อกเรื่องนี้สร้างมาจากนิยายของ Daphne du Maurier ในชื่อเดียวกัน ออกวางจำหน่ายในปี 1938 (นิยายเรื่องอื่นของเธอที่ฮิตช์ค็อกเคยหยิบมาทำเป็นหนังอีกสองเรื่องคือ Jamaica Inn, 1939 และ The Birds, 1963) Rebecca มีเครื่องปรุงดีหลายอย่างที่ทำให้ตัวหนังครองใจคนดูหลายยุคหลายสมัย ทั้งในแง่ของเนื้อเรื่องและรวมไปถึงด้านการถ่ายทอดทางภาพ ที่ไม่ว่าภายหลังจะมีรีเมคหลายเวอร์ชั่นออกมาก็ไม่สามารถยืนเคียงต้นฉบับของผู้กำกับระทึกขวัญผู้นี้ได้เลย

สิ่งที่ดีในหนังอย่างแรกที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือ ตัวละครที่น่าจดจำและเนื้อเรื่องที่น่าติดตาม ตัวละครสำคัญทุกตัวมีคาแรคเตอร์ที่โดดเด่น โดยเฉพาะ Mrs. Danvers ที่กลายมาเป็นหนึ่งในตัวร้ายในตำนานหนังคลาสสิก แต่ตัวเราชอบ Maxim พระเอกของเรื่อง เพราะว่าตัวละครนี้มีเลเยอร์ซับซ้อน ภายนอกดูหล่อเหลาสุขุมมีสเน่ห์ลึกลับน่าค้นหา เป็นผู้ชายในแบบที่ผู้หญิงอยากเอาชนะ แต่ภายในนั้นกลับตรงกันข้าม Maxim เป็นผู้ชายเจ้าอารมณ์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ดูมีอะไรซ่อนอยู่ข้างในจิตใจ ตรงนี้ที่ทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครตัวนี้มีเสน่ห์ ไม่ใช่แค่นางเอกอยากเข้าไปค้นหา คนดูก็ด้วย อยากรู้ว่าเขานึกคิดอะไรอยู่ ส่วนตัวละคร Mrs. de Winter นางเอกของเรื่องหาใช่ว่าจะไม่มีเลเยอร์ ตัวละครนี้มีความขัดแย้งในตัวเอง โดยภายนอกดูเรียบร้อยแต่ด้านในก็มีความดื้ออยู่พอตัว จะเรียกว่าร้ายเงียบก็อาจใช่ อย่างเช่น ฉากต้นเรื่องที่เธอโกหกเจ้านายที่นอนป่วยว่าจะไปตีเทนนิสเพื่อไปออกเดทกับพระเอก ต่อมาเมื่อเจ้านายเปลี่ยนแผนไปนิวยอร์กกระทันหัน ทำให้เธอที่เป็นผู้ติดตามต้องเดินทางไปด้วยไม่ได้ทันตั้งตัวที่จะลาจากพระเอก เธอจึงพยายามถ่วงเวลาสร้างเรื่องเป็นตุเป็นตะเพื่อที่จะได้เจอเขาก่อน เป็นซีเคว้นที่ทำให้ขำคิกๆ เจ้าแผนการใช่เล่นนะ หนังปูให้เห็นว่าตัวละครนางเอกนั้นเบื้องลึกแล้วเป็นคนฉลาดและเมื่อถึงเข้าตาจนก็พร้อมจะทำทุกๆอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับคนรัก พร้อมทั้งมีความเด็ดเดี่ยวเมื่อต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง และสิ่งนี้จะแสดงออกมาให้เราเห็นอีกครั้งในตอนท้ายเรื่องเมื่อถึงคราวที่หนังเปิดโอกาสให้เธอต้องเลือก