Daddio (2023)

Daddio น่าจะเป็นหนังที่เข้าข่าย "ง่าย แต่ดี" หนังดราม่าคำวิจารณ์ดีจากเทศกาลหนังโตรอนโต (TIFF) ที่ดำเนินเรื่องในโลเกชั่นเดียวบนรถยนต์คันเดียวตัดสลับกับภาพวิถีชีวิตของผู้คนในเมืองนิวยอร์ค ขับเคลื่อนเรื่องราวด้วยบทสนทนาตลอดทั้งเรื่องเหมือนดูละครเวที ไม่ได้มีอะไรยุ่งยากหรือซับซ้อนใดๆ

แม้คอนเซ็ปจะดูไม่ใหม่แล้วสำหรับยุคนี้ เพราะมันก็มีหนังทำนองนี้อยู่หลายเรื่อง แต่สิ่งที่โดดเด่นอย่างมากจริงๆนอกจากบท การกำกับ และงานภาพที่ถ่ายทอดบรรยากาศเมืองที่ไม่เคยหลับไหลได้อย่างสวยงาม ก็คือการแสดงของทั้ง dakota และ sean ที่ต่างรับส่งต่อบทสนทนาได้ไหลลื่น เพลิดเพลิน มีพลังไดมานิคที่แข็งแรง ฟังพวกเขาพูดคุยกันแล้วรู้สึกสบายผ่อนคลายมากๆ

หนังหยิบยกประเด็นทางสังคมมาให้สองตัวละครโต้วาทีกันสนุกสนาน ทั้งมุมมองโลกที่แตกต่างระหว่างคนสองเจน บทบาททางเพศที่ในยุคตื่นรู้ ระหว่างนางเอกที่มีความคิดทันสมัย ความเท่าเทียมทางเพศ กับพระเอกคนขับที่อดีตเคยเป็นชายแท้ กำลังรับรู้ถึงความ red flag ที่นางเอกกำลังเผชิญ เลยใช้ประสบการณ์ของเขาพูดคุยและเตือนเธอให้รู้ว่าเธอยังขาดประสบการณ์เรื่องผช.กว่าที่เธอคิดไว้เยอะ (และเป็นในทางที่ไม่ดีซะด้วย)

หนังทั้งโศกเศร้า แหลกสลาย แต่ก็งดงาม เป็นหนังที่ใช้ทิวทัศน์ความเป็นเมืองนิวยอร์คได้อย่างเต็มที่ บรรยากาศตัวเมืองที่ภายนอกดูสวยงามแต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยผู้คนที่ไม่เคยหลับไหล ต้องดำเนินชีวิตต่อไปข้างหน้าแม้จะไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ซึ่งก็สะท้อนถึงตัวนางเอกที่ภายนอกที่ดูโปรไฟล์ดี ฉลาด แสนเพอร์เฟ็คแค่ลึกๆแล้วเธอกลับต้องรับมือกับบาดแผลทั้งในอดีตและความสัมพันธ์ของการเป็นชู้ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

และด้วยการแสดงของ dakota ที่ค่อยๆปล่อยของออกมาอย่างช้าๆผ่านสายตา ท่าทาง และสีหน้า ก่อนจะระเบิดสุดๆในครึ่งหลังที่แหลกสลายไปด้วยคราบน้ำตา เราก็ยิ่งสัมผัสถึงความเปราะบางของตัวละครนี้จนอยากให้โลกใจดีกับเธอสักครั้งจริงๆ