Mulholland Drive | ปริศนาแห่งฝัน (2001)

ผมมีนิยามสั้นๆ สำหรับหนังของเขาว่า เป็นหนังที่ดูแล้ว ‘เพริดเพลิน’ (ไม่ได้พิมพ์ผิดสะกดผิดนะครับ)

ด้านหนึ่งทำให้ผู้ชมตกตะลึงพรึงเพริดไปกับรายละเอียดที่พิศวงชวนงุนงง เต็มไปด้วยความประหลาด เพี้ยน และหลอน โดยปราศจากการให้คำอธิบาย จนเหมือนพลัดหลงเข้าไปในดินแดนแห่งฝันร้าย

แต่ในด้านตรงข้าม คือการเล่าเรื่องสะกดตรึงชวนติดตาม ด้วยความแม่นยำแตกฉานในการใช้ศิลปะภาพยนตร์ เล่นแร่แปรธาตุกับประเภทหนัง (genre) บนพล็อตที่ผู้ชมคุ้นเคย อาทิ เรื่องฆาตกรรมสืบสวนสอบสวน จนผิดแผกแปลกไปกลายเป็นอีกรูปโฉมหนึ่ง เร่งเร้าความอยากรู้อยากเห็น ไม่อาจคาดเดาล่วงหน้า กระทั่งเกิดเป็นความสนุกบันเทิงที่มีรสชาติเฉพาะตัว ในแบบที่ผู้ชมถ้าดูแล้วไม่รักหนังของเขา  ก็อาจจะเกลียดและสาปส่งไปเลย

เรื่องที่จะรู้สึกกลางๆ ก้ำกึ่งแบ่งรับแบ่งสู้กับหนังของเดวิด ลินช์ ผมคิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก

เท่าที่ติดตามผลงานมาจำนวนหนึ่ง ผมพอจะสรุปได้ว่าตัวเองอยู่ในฝั่งชอบงานของเดวิด ลินช์ แต่เป็นความชอบที่ปะปนระคนกับความรู้สึกยำเกรงมากเท่าๆ กัน

พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือผมดูไม่รู้เรื่อง และไม่เคยเข้าใจหนังของเดวิด ลินช์ ความชอบทั้งหลายประดามีล้วนจำกัดอยู่ในกรอบแคบๆ เพียงแค่สนุกและแปลก