Breathe (2024)

บรูคลิน นิวยอร์ก 2039 ชายสวมหน้ากากสองคน พ่อและลูกชาย เดินไปรอบๆ โลกสีส้มน่าเกลียด ซึ่งเราได้รับแจ้งผ่านข้อความบนหน้าจอที่ไม่จำเป็นว่าขณะนี้ออกซิเจนขาดแคลน นี่เป็นสัญญาณเริ่มต้นที่แสดงให้เห็นว่า Breathe ของผู้กำกับตัวน้อย Stefon Bristol ซึ่งเป็นภาพยนตร์ไซไฟที่จริงจังแต่ผิวเผินที่ค้นหาบางสิ่งที่มากกว่านั้นไว้วางใจผู้ชมอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่ผลงานภาพยนตร์อื่นๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้นำเสนอภาพสะท้อนที่น่าสนใจเกี่ยวกับความเร่งด่วนของสภาพอากาศที่พังทลาย แต่ผลงานชิ้นนี้กลับหมกมุ่นอยู่กับผลที่ตามมาที่คลุมเครือ อุบัติเหตุนำไปสู่การเสียชีวิต และดาเรียส (คอมมอน) ก็อุ้มพ่อของเขาไว้ในอ้อมแขนขณะที่เขาเสียชีวิต เป็นการเริ่มต้นที่น่าหวังที่จะถูกตัดราคาทันทีเมื่อภาพยนตร์กลายเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาออกเดินทาง ซึ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นทั้งนอกจอและหลายเดือนในอดีต ในขณะที่เรายังตามหลังอยู่ มันน่าสนใจกว่าที่จะจินตนาการว่า Common เดินเข้าไปในซีรีส์ไซไฟไซไฟตัวเอกเรื่อง Silo เกี่ยวกับการถูกขังอยู่ห่างจากโลกที่ไม่เอื้ออำนวยมากกว่าสิ่งอื่นใดที่นี่
 

ก่อนที่เขาจะจากไป ดาเรียสกลับบ้านไปหาภรรยาของเขา มายา (เจนนิเฟอร์ ฮัดสัน) และลูกสาว โซรา (คูเวนซาเน วอลลิส) บทสนทนาที่ค่อนข้างบังคับและเคอะเขินบางเรื่องสร้างความสัมพันธ์ของตัวละครระหว่างกัน จากนั้นเขาก็จากไป โซราเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เรามาถึงที่นี่ โดยสะกดสิ่งที่เราเห็นด้วยตาเราเองใน CGI โทเปียสีส้มซึ่งปัจจุบันคือนิวยอร์ก ก่อนที่จะจ้องมองเข้าไปในกล้องโดยตรงหลังจากพูดว่าพวกเขาไม่ได้เตรียมพร้อมทางอารมณ์สำหรับอนาคตที่จะมาถึง . เธอทำเช่นนั้นโดยพูดผ่านวิทยุเหมือนกับที่พ่อของเธอได้ยินเธอ ซึ่งเป็นกลไกที่เหนื่อยล้าซึ่งเหมือนกับประสบการณ์อื่นๆ ที่ไม่เคยส่งผลกระทบทางอารมณ์อย่างที่ภาพยนตร์พยายามไขว่คว้าหามา ทุกอย่างมันลื่นไหลผ่านนิ้วของมันอย่างต่อเนื่อง