The Marvels | เดอะ มาร์เวลส์ (2023)

สิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงในภาคนี้ก็คือ ตัวหนังเลือกที่จะลดความซีเรียสจริงจัง เป็นหนังซูเปอร์ฮีโรจัด ๆ เล่าแบบสลับเส้นเรื่องในภาคแรกลง มาสู่เรื่องราวที่กระชับ เล่าเป็นเส้นตรงมากขึ้น เพิ่มสัดส่วนจังหวะความตลกโบ๊ะบ๊ะ และเรื่องราวเกรียน ๆ แบบหนังยุคหลังแทน รวมทั้งประเด็นครอบครัว รวมทั้งคาแรกเตอร์และบรรยากาศในแบบตัวละครหลัก 3 ตัวเข้าไป ทั้งความเป็นฮีโรบ้างานที่มีมุมเทา ๆ ของแครอล ความติดเนิร์ด และปมการสูญเสียแม่ไปโดยไม่ทันได้บอกกล่าวของโมนิกา ความเป็นเด็กช่างฝัน เป็นติ่งพี่แครอล และการผจญภัยพิบัติระดับอวกาศครั้งแรกของกมลา ลดสัดส่วนประเด็นความเป็นพลังหญิงแบบในภาคแรกลง เหลือเพียงฟอร์มการปะทะระหว่าง ฮีโรหญิง VS ตัวร้ายหญิง

และที่ทำได้ดีก็คือ การใส่ลูกเล่นการวอร์ประหว่างปล่อยพลัง ทำให้ฉากแอ็กชันในหนังทำออกมาได้ตื่นตามาก ๆ รวมไปถึงสีสันขโมยซีนจาก นิก ฟิวรี และน้องกูส (ที่คราวนี้รับบทโดยแมวส้ม 2 ตัว คือน้องแทงโก (Tango) และน้องนีโม (Nemo)) รวมทั้งบรรดาน้อน ๆ เฟลอร์เคน (Flerken) แมวเอเลียนรุ่นใหม่ ที่มีซีนเป็นของตัวเองอีก เรื่องราวของคนเป็นไงไม่รู้ นานาจิตตัง แต่แมว ๆ นี่คือเอาใจคนดู (และผู้เขียน) ไปก่อนเลย

โดยรวมสำหรับผู้เขียนถือว่าตัวหนังทำได้บันเทิงกว่าภาคแรก มีการนำเอาแนวทางในแบบหนัง MCU ยุคใหม่มาใช้ แต่ภาพรวมก็ยังถือว่าเป็นเหล้าเก่าในขวดใหม่ ที่ยังคงใช้สูตรสำเร็จของ หนัง Marvel ยุคเก่า ๆ ที่ต้องยอมรับว่าในหลาย ๆ จุดก็ดูเหมือนจะขับเคลื่อนด้วยอาการหมดมุกจริง ๆ ด้วย 1 ชั่วโมง 45 นาที แม้มันจะดีในแง่ของความกระชับไม่เยิ่นเย้อไม่ปวดฉี่ แต่มันก็ทำให้การเล่าเรื่องบางจุดทำออกมาได้ไม่ชัดเจน มีอาการรีบร้อนเล่าเรื่อง เช่นเส้นเรื่องความสัมพันธ์ตึง ๆ ของแครอล (น้าบ้างานที่มีมุมเทา ๆ ) กับโมนิกา (หลานขี้เหงาที่แม่ตายตอนโดนดีดนิ้ว) ที่เล่าเอาไว้เพียงบาง ๆ จนไม่แน่ใจว่าจะมีอารมณ์ร่วมไปด้วยดีไหม