Immersion | เกาะผีดุ (2023)

กล่าวอย่างรวดเร็ว จุดเชื่อมโยงอย่าง ‘ผีในโลกความจริง’ กับ ‘ผีในโลกเสมือน’ เป็นคอนเซปต์ที่น่าสนใจ หากแต่วิธีการเล่าเรื่องกลายเป็นสิ่งที่ฉุดรั้งภาพรวมทั้งหมดของภาพยนตร์เอาไว้ โดยเฉพาะเมื่อผู้กำกับเลือกที่จะให้พื้นที่แก่ ‘ไอเดีย’ มากกว่า ‘ผี’ ซึ่งไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่ด้วยการตัดสินใจแบบครึ่งๆ กลางๆ ตลอดทั้งเรื่อง ทำให้ไม่ว่าจะเป็นฝั่งไหนก็ไม่สามารถไปถึงเป้าประสงค์ที่ตัวเองวาดหวังเอาไว้ได้ 

ส่งผลให้ปมทั้งหมดที่ถูกขมวดอย่างน่าติดตามกลายเป็นสิ่งที่จืดจางและไร้พลังกว่าที่ควรจะเป็น ซึ่งถ้าว่ากันตามตรง การนำคำสาปพื้นเมืองมาผูกโยงกับเรื่องราวของภาพยนตร์เป็นจุดแข็งของ ชิมิซุ ทาคาชิ อยู่แล้ว แต่ด้วยปัจจัยหลายๆ อย่างที่ขาดน้ำหนักทางอารมณ์ ทำให้ ‘ความน่าเชื่อถือ’ ที่เกิดขึ้นกับการกระทำของตัวละครถูกลดทอนลงไปด้วย 

แต่ส่วนสำคัญจริงๆ คือ เมื่อมันล้มเหลวในแง่ของการเล่าเรื่องที่ตัวเขานั้นหมายมั่นเสียยิ่งกว่าการปั้นฉากจัมป์สแกร์ใส่คนดู นั่นจึงทำให้สิ่งที่ภาพยนตร์พยายามปูมาตลอดทั้งเรื่องอย่างมิติที่ทับซ้อนกัน กลายเป็นทางผ่านระหว่างโลกของเทคโนโลยี วิญญาณ และความจริง ซึ่งเป็นหัวใจหลักของภาพยนตร์ไม่อาจเป็นได้มากกว่า ‘เงื่อนไข’ ที่ส่งให้ตัวละครมายังสถานที่แห่งนี้ และ ‘ใช่’ มันก็จบลงที่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน

ในภาพรวม Immersion จึงกลายเป็นภาพยนตร์ที่มีองค์ประกอบที่ ‘เจ๋ง’ แต่ ‘เจ๊ง’ เพราะการตัดสินใจที่ยังไม่เฉียบคมของผู้สร้าง จนกลายเป็นภาพยนตร์สยองขวัญที่กระท่อนกระแท่นทั้งในมุมของการเล่าเรื่องและความหลอน 

อีกทั้งรายละเอียดระหว่างโลกทั้งสองก็ไม่ได้รับการขยายเพิ่มเติมมิติใดๆ ราวกับเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ใส่มาเพื่อชี้นำให้เรื่องราวของภาพยนตร์มีจุดเริ่มต้นและไปต่อเท่านั้นเอง ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างมาก เมื่อเทียบกับกลไกการเรื่องเล่าของเขาใน Ju-On ภาพยนตร์เรื่องนี้ถือว่ายังห่างไกลจากความสำเร็จยิ่งนัก