Silent Night | ยิงแมร่งให้เหี้ยน (2023)

ถ้าจะให้พูดตรง ๆ คือ Silent Night ยิงแมร่งให้เหี้ยน ก็หยอดความเชยให้คนดูมาตั้งแต่ Opening Title เปิดตัวฉากแรกของหนังเลย คีย์ซีนเฉิ่ม ๆ ระหว่างขึ้นเครดิตรายชื่อในช่วงแรก แค่เห็นพอจะรู้ถึงรสสัมผัสของหนังทั้งเรื่องได้แล้ว แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพราะนี่คือหนังที่พยายามจะจริงใจและกลับพาหลงทิศหลงทางอยู่บ่อย ๆ เพราะความเป็นมูฟออน

โดยหนังอาจจะแบ่งออกเป็นได้สัก 3 ส่วน โดยส่วนแรกคือดรามาซ้ำซากที่เป็นการเกริ่นนำที่ลากยาวเกินจำเป็นไปสักหน่อย จนเกือบจะกลายเป็นโทนอารมณ์แห่งความน่าเบื่อ พร้อมกับวนลูปไปแบบนั้น ส่วนถัดมาก็เต็มไปด้วยความจืดชืด เป็นช่วงรอยต่อระหว่างการมูฟออนกับความซึมเศร้าที่แสนเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเริ่มมาจุดเครื่องได้ในส่วนสุดท้ายที่ใส่จังหวะบู๊ออกมาจัดจ้าน แม้ว่าจะไม่คมคายเท่าไหร่ แต่ก็พอดูได้เพลิน ๆ

องค์ประกอบทางการแสดงก็มี "โจแอล คินนาแมน" ที่มารับหน้าที่แบกหนังทั้งเรื่องเอาไว้ เอาจริง ๆ เขาก็เกือบจะเอาไม่อยู่เหมือนกันนะ แม้ว่าบทหนังจะส่งเสริมคาแรกเตอร์ของเขาเป็นอย่างดี แต่ยังเป็นการออกแบบที่ไร้ชั้นเชิงและมากับมิติที่แบนราบไปสักหน่อย ก็ดีที่ทำออกมาเป็นในดูได้ง่ายดี แต่อย่าง ๆ ก็สะท้อนได้ว่าชายคนนี้ก็เป็นเพียงแค่คนธรรมดา ที่ลุกขึ้นมาสู้เพียงความยุติธรรมที่พึงมีเท่าไหร่

ดังนั้นในภาพรวมแล้ว Silent Night ยิงแมร่งให้เหี้ยน ก็ยังคงคุณค่าตามมาตรฐานเก่า ๆ ของผู้กำกับ จอห์น วู เนื้องานยังคงเอกลักษณ์ที่ไม่ค่อยมีการปรับพัฒนาขึ้นจากเดิมขึ้นสักเท่าไหร่ ฉากแอคชันใช้ได้แต่ยังไม่ถึงขั้นประทับใจ การเล่าเรื่องยังเต็มไปด้วยปัญหาที่ขาดแรงจูงใจในการชวนติดตาม ที่กระทบไปถึงแนวทางการแสดงที่ไม่สามารถเหนียวรั้งอารมณ์คนดูเอาไว้ได้

Silent Night ยิงแมร่งให้เหี้ยน จึงจัดได้ว่าเป็นหนังแอคชันที่คอนเซ็ปต์ไม่ค่อนชัดเจนว่าจะไปทางไหน จะเป็นหนังบู๊ดรามาล้างแค้นที่เก็บงำคำพูดในคืนก่อนวันคริสต์มาสอะไรร่ำไรหรือไม่ เพราะหนังต่างยัดใส่รายละเอียดและกิมมึกเข้าไว้แบบปะปนกันไป ผลลัพธ์จึงกลายออกมาเป็นหนังที่ไม่ได้มีอะไรให้น่าจดจำ พอดูฆ่าเวลาให้ผ่าน ๆ ไปได้ อาจจะเป็นการคัมแบ็กที่ค่อนข้างผิดหวังอีกครั้งของลุงจอห์น วู