The Boogeyman | เดอะ บูกี้แมน

The Boogeyman ก็ปรับบทและเล่าเรื่องได้ร่วมสมัยได้ดี ก็ไม่วายทิ้งกลิ่นความเป็นนิยายของ สตีเวน คิง ที่มักจะเป็นประเด็นความเจ็บปวดและดำดิ่งเกี่ยวกับปมปัญหาครอบครัวของวัยรุ่นเข้ามาพัวพัน ถึงจะเป็นพล็อตซ้ำ ๆ ง่าย ๆ ที่เดาทางได้ไม่ยาก ก็ต้องยอมรับว่าหนังสร้างบรรยากาศชวนหลอนได้ดีเหลือเกิน ทั้งที่ผู้ชมจะได้เห็นเจ้าอสุรแค่วับ ๆ แว่บ ๆ ไม่จุใจเท่าไหร่

การสร้างบรรยากาศของหนังเรื่องนี้ที่เน้นภาพแสงน้อย เพราะต้องใช้ลูกเล่นกับการจัดแสงและไฟตลอดทั้งเรื่อง จุดนี้เป็นสิ่งที่รู้สึกประทับใจด้วยและก็ทำให้หงุดหงิดตามกันไปพร้อม ๆ กัน เพราะท่ามกลางความมืดมัวที่หนังพยายามบิ้วท์อารมณ์อยู่นั้น ถึงจะเป็นจังหวะที่ใช้ได้ แต่บางซีนมันกลับมืดเกินจำเป็น มืดชนิดที่แทบจะมองไม่เห็นรายละเอียดต่าง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบางครั้งด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าหนังสไตล์นี้ มักจะใช้บริการนักแสดงหน้าใหม่และนักแสดงที่ยังไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าไหร่ และถือว่าหนังเรื่องนี้แคสติ้งนักแสดงมาได้ค่อนข้างดี โดยเฉพาะ "โซฟี แททเชอร์" ที่มีเสน่ห์ในหนังเรื่องนี้มาก กล้องรักเธอ แม้ว่าจะเข้าฉากกับแสงน้อย ๆ แต่เอกลักษณ์และการแสดงของเธอก็รับหน้ากล้องได้เป็นอย่างดี ถึงจะยังต้องขัดเกลาประสบการณ์แอคติ้งไปอีกหน่อย เชื่อเลยว่าสาวน้อยคนนี้น่าจะมีอนาคตที่ไกลในฮอลลิวูดต่อไป

The Boogeyman ก็จัดได้ว่าเป็นหนังสยองขวัญที่ค่อนข้างเพลย์เซฟกับตัวเองไปสักหน่อย ใช่อยู่...ที่หนังมีจังหวะและการเล่าเรื่องที่สนุกอยู่ การสร้างบรรยากาศความหลอนต่าง ๆ ถือว่ากลมกล่อมกำลังดี ไม่ถึงกับตุ้งแช่ให้เหนื่อยตลอดทั้งเรื่อง ประเด็นหลักและประเด็นรองก็ใช้ได้ เพียงแค่ยังค่อนข้างขาดความสดใหม่ไปในระดับหนึ่ง เพราะหนังแบบนี้เราเคยเห็นมากันบ้างแล้ว มันไม่มีอะไรแปลกใหม่ เป็นหนังสยองที่ดูได้เพลิน ๆ แบบผ่านแล้วก็ผ่านเลยไปเท่านั้นเอง