Midnight Runners

ทั้ง กีจุนและฮียอล เป็นเหมือนเด็กที่ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่ตัวเองเรียนมามันจะสามารถเอาไปใช้อะไรได้ เมื่อทั้งคู่หัวเราะทุกครั้งเมื่อถึงเวลาเรียนวิชาป้องกันตัว เพราะเขาไม่คิดว่าการทำท่าทางต่าง ๆ เหล่านั้นมันจะใช้ได้ผลจริง หรือ กีจุน ที่มีแต่ความใจสู้ใช้ลูกบู้แบบบ้าน ๆ เก่งแต่ด้านใช้กำลังไม่ค่อยสนใจเรียนวิชาทฤษฎีเท่าไหร่ พอจะนำมันมาใช้จริงในการวิเคราะห์เบาะแสเพื่อหาตัวคนร้าย เขากลับไม่สามารถนำมันมาใช้ได้

เรื่องนี้มันจึงเป็นหนังที่สะท้อนทั้งภาพอุดมคติของเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่ก็อาจจะมีแอบแซะบ้างอยู่เหมือนกัน ไม่ว่าจะการที่เมื่อทั้งสองคนไปแจ้งความทั้งที่เป็นคดีคนหายเหมือนกัน แต่เจ้าหน้าที่กลับขนคนทั้งโรงพักไปทำคดีลูกผู้มีอิทธิพลหายจากบ้าน การที่จะทำอะไรแต่ละอย่างก็ต้องผ่านระบบที่เชื่องช้าไปเสียหมด กว่าจะจับคนร้ายได้พวกโจรก็บินหนีกันไปหมดแล้ว หรืออุดมการณ์ที่หายเมื่อเวลาผ่านไป เหมือนกับประโยคของ ศ.จ ยัง ครูฝึกของทั้งสองคนที่บอกว่า เขาอิจฉาเด็กทั้งคู่ที่นึกถึงการช่วยเหลือผู้เคราะห์ร้ายมาก่อนเป็นอันดับแรกซึ่งมันเป็นอุดมการณ์แรกในการเป็นตำรวจไม่ใช่หรอ ถึงแม้พวกเขาจะทำอะไรขัดคำสั่งไปบ้างก็ตาม