Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief | เพอร์ซี่ย์ แจ็คสัน กับสายฟ้าที่หายไป

หนังนั้นถือว่าดูได้เพลินๆ ครับ แต่ไม่ได้สนุกเป็นพิเศษ เสน่ห์ของเรื่องราวยังไม่มาก ส่วนหนึ่งคงเพราะหนังไม่ได้ผูกเรื่อง ไม่ค่อยทำการเล่าตำนานหรือสร้างบรรยากาศให้เราอินเป็นตุเป็นตะ ไม่เหมือน Harry ที่ค่อยๆ ดึงเราเข้าสู่โลกเวทย์มนต์ทีละน้อยๆ จากบ้านธรรมดาๆ ในอังกฤษ ค่อยๆ พาเราเข้าตรอกไดแอนกอน จูงไปชานชาลา 9 3/4 รู้ตัวอีกทีเราแทบจะเผลอร่ายคาถาแล้ว ตอนอยู่ที่ฮ็อกวอตส์

แต่กับ Percy นี้เหมือนเล่าเรื่องให้เราฟังเป็นหลัก แต่ไม่ค่อยดึงเราเข้าสู่โลกแห่งเทพเท่าไร ช่วงที่ถือว่าเข้าท่าที่สุดในการพยายามสร้างอารมณ์ให้เราสัมผัสว่า “โลกที่เราอยู่ แท้จริงมีโลกเทพแฝงอยู่นะ” คือตอนพวกเพอร์ซี่ย์โดนมอมเมานั่นแหละครับ ถือเป็นมุขที่เวิร์คไม่เลว แอบกัดโลกความจริงอีกต่างหาก

โดยรวมก็ดูได้ครับ แต่ยังไม่โดน แม้จะได้ผู้กำกับอย่าง Chris Columbus มากุมบังเหียน ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วผมว่า Columbus แกเป็นผู้กำกับประเภท “บทมาอย่างไหน ก็บรรเลงไปอย่างนั้น” อย่าง Harry Potter ที่หลายคนชอบแซวว่ายึดตามบทประพันธ์เกินนั่นก็เป็นหลักฐานที่ดีน่ะครับ แกจะไม่พลิกแพลง ไม่เติมลูกเล่น มีแต่ลูกซื่อลูกตรง ซึ่งพอดีว่าคนดัดแปลงบทเรื่องนี้คือ Craig Titley ที่เคยเขียนบท Scooby-Doo, See Spot Run และ Cheaper by the Dozen แต่ละเรื่องนั่นก็มีปัญหาเรื่องบทพอกันครับ (ยกเว้นเรื่องหลัง ที่สนุกได้เพราะผู้กำกับชื่อ Shawn Levy ที่ถนัดเรื่องพลิกแพลง ไม่อิงบทมากเกินไป)

เสียดายเหมือนกันครับ รอบแรกที่ดูก่อนอ่านนิยายก็เสียดายที่หนังสนุกน้อยเกินไป พออ่านนิยายยิ่งเสียดายหนักเพราะของสนุกๆ มันเยอะไปหมด ไฉนไม่เอาใส่ลงไปในบทหนังก็ไม่รู้