Despicable Me 3 | มิสเตอร์แสบร้ายเกินพิกัด 3

ในฐานะแฟรนไชส์อนิเมชั่นทำเงินของ อิลลูมิเนชั่น สตูดิโอ ลูกหม้อของ ยูนิเวอร์แซล การกลับมาครั้งที่ 3 ของ กรูและเหล่ามินเนี่ยนจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกสบประมาทในฐานะการ์ตูนป็อบคอร์นภาคต่อฉาบฉวย แต่ผู้สร้างก็เซอร์ไพร์สคนดูด้วยบทภาพยนตร์ที่วางมาอย่างรัดกุม ไม่ปล่อยให้กลายเป็น เดอะมินเนี่ยนโชว์เหมือน Despicable Me 2 โดยไอเดียสำคัญคือการหยิบประเด็น ดาราเด็กที่ถูกหลงลืมเมื่อโตขึ้นมา เปรียบเทียบกับ ผลกระทบจากการตัดสินใจของผู้ใหญ่ที่มีต่อเด็กได้ค่อนข้างคมคาย ทั้งประเด็นที่มาของ บัลธาซาร์ แบรตต์ อดีตดาราซีรีส์เด็กวายร้ายในยุค 80 ที่รายการถูกยกเลิกเพราะเขาเสียงแตก จนเกิดรับไม่ได้เมื่อตัวเองถูกผู้ใหญ่ตัดหางปล่อยวัด เกิดความคับแค้นจนต้องเป็นวายร้าย ซึ่งทำให้คนดูนึกถึงดาราเด็กอย่าง แมคคอร์ลี่ คัลกิ้น จาก โดดเดี่ยวผู้น่ารัก หรือฮาร์ลี่ย์ โจเอล ออสเมนต์ จาก The Sixth Sense ที่วันเวลาค่อยๆ กลืนกินชื่อเสียงและไม่ได้รับโอกาสเหมือนตอนยังเป็นเด็กอีกต่อไป

ซึ่งสามารถสะท้อนได้ถึงผลกระทบจากการตัดสินใจของผู้ใหญ่ที่ส่งผลต่ออนาคตของเด็กคนหนึ่งมาเปรียบเทียบกับเรื่องที่พ่อแม่ของ กรู แยกทางกันจนพี่น้องต้องพลัดพราก แถม ดรู ยังไม่เคยทำให้พ่อภูมิใจในฐานะทายาทวายร้ายได้เลยสักครั้งจนต้องขอให้ กรู มาช่วยชี้ทางสู่การเป็นวายร้ายเพื่อสานต่อมรดกของครอบครัว ซึ่งรายละเอียดทั้งหมดนี้ได้แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของทีมเขียนบทภาพยนตร์ที่นำเหตุการณ์และประสบการณ์ร่วมของปัญหาครอบครัวที่เด็ก ต้องแบกทั้งความคาดหวังของผู้ใหญ่ และ ทักษะในการรับมือกับความล้มเหลว มาดัดแปลงและตีแผ่จนเกิดข้อคิดดีๆที่เหล่าคุณพ่อคุณแม่นำไปปรับใช้ในการเลี้ยงลูกได้เป็นอย่างดีซึ่งขอแนะนำฉากที่ แอ็กเนส อยากตามหายูนิคอร์น และ กรู พยายามสอนให้เธอรับมือกับความผิดหวังไว้แต่เนิ่นๆ ซึ่งหนังนำเสนอได้อย่างน่ารักและซาบซึ้งเลยทีเดียว