I Called Him Morgan

ลี มอร์แกน นักเป่าแตรดนตรีแจ๊ซทำเพลงที่ไพเราะ มีชีวิตชีวาและจับใจมากพอที่เขาประสบความสำเร็จในการหาเพลงหายากนั้น โดยได้รับเพลงป๊อปป็อบบนชาร์ตเพลงป๊อปที่ความสูงเกือบเท่า US Beatlemania เพลงในปี 1964 ถูกเรียกว่า "The Sidewinder" และในแง่หนึ่งความนิยมของเพลงนี้ก็เป็นคำสาปที่ไม่รุนแรงนัก เพราะมันทำให้มอร์แกนอยู่ในสถานะที่งุ่มง่ามในการพยายามตามมัน ดังนั้น LP ที่มีชื่อเรื่องเช่น “Tom Cat,” “The Rumproller” และ “The Gigolo” ไม่ใช่เพลงที่แย่—เพลงติดหู และมอร์แกนเป็นนักเล่นทรัมเป็ตที่น่าทึ่งซึ่งเขาควรค่าแก่การฟังเสมอ—แต่ไม่ใช่คนที่จำเป็นต้อง “ล้ำหน้า” ดนตรีของเขา ในช่วงปลายยุค 60 เขาใช้เสียงดนตรีอีกครั้งโดยปราศจากความประหม่าในการตีลูก (เพลง "Live at the Lighthouse" ในปี 1970 ของเขาซึ่งจับคู่เขากับ Bernie Maupin ผู้เล่นกกที่สร้างสรรค์ตลอดกาลนั้นยอดเยี่ยมมาก) แต่เสียงนั้นก็ต้องเงียบลงในปี 1972 ในโศกนาฏกรรมของข้อผิดพลาดที่เล่าขานด้วยรายละเอียดที่เจ็บปวดในเรื่องราวที่จับใจและเห็นอกเห็นใจนี้ สารคดีที่กำกับโดย Kasper Collin

แกนหลักของหนังเรื่องนี้ไม่ใช่มอร์แกนเอง ไม่ใช่แม้แต่เฮเลน มอร์ ผู้หญิงที่ยิงมอร์แกนที่ร้านเหล้าแจ๊สในตำนานอย่าง Slugs ในคืนที่หิมะโปรยปรายในเดือนกุมภาพันธ์ 1972 แต่เป็นเทปคาสเซ็ทบันทึกการสัมภาษณ์ More ซึ่งดำเนินการโดย Larry Reni Thomas นักการศึกษาผู้ใหญ่ที่ได้พบกับ More ในรัฐนอร์ทแคโรไลนาซึ่งเป็นรัฐบ้านเกิดของเธอในช่วงต้นทศวรรษ 1990 และช่วยให้ More มีระดับเทียบเท่าโรงเรียนมัธยม “เธอไม่โดดเด่นด้านวิชาการ แต่แน่นอนว่าเธอฉลาดข้างถนน” โธมัสเล่า เมื่อมอร์พบว่าโทมัสเป็นแฟนเพลงแจ๊ส ชื่อของลี มอร์แกนจึงถูกพูดถึง “ฉันรู้เรื่องนี้” โทมัสกล่าว มอร์บอกเขาว่าเธอคือองค์ประกอบที่รอดตายของเรื่องราว และเสนอที่จะเล่าเรื่องของเธอให้โทมัสฟัง เทปคาสเซ็ตที่เต็มไปด้วยเสียงตอบรับ เผยให้เห็นเสียงของ More ที่แหบพร่า เฉียบขาด แต่งแต้มด้วยความเสียใจ บางครั้งชอบใจ และอื่นๆ ทำหน้าที่เป็นเสียงบรรยายเดียวในภาพยนตร์ ส่วนที่เหลือใช้การสัมภาษณ์และฟุตเทจจดหมายเหตุ