Ma Rainey's Black Bottom มา เรนีย์ ตำนานเพลงบลูส์ (2020) [ บรรยายไทย ]

 

และเราก็ได้ฤกษ์ชมผลงานทิ้งท้ายและเรื่องสุดท้ายในชีวิตของนักแสดงหนุ่มมากความสามารถ "แชดวิก โบสแมน" ผู้ล่วงลับ ในหนังดราม่าเคล้าเสียงเพลง "Ma Rainey's Black Bottom" ที่เคยเป็นบทละครเวทีอันคมคายและเจนจัดมาหลายทศวรรษ พร้อมกับเนื้อหาที่เข้มข้นกับการสะท้อนเสียดสีสังคมในยุคนั้นได้อย่างบาดลึก

 

 

 

Ma Rainey's Black Bottom ดัดแปลงมาจากบทละครรางวัลพูลิเซอร์ของ "ออกัส วิลสัน" ที่มีฉากหลังเป็นนครชิคาโกในปี 1927 ที่ห้องอัดเสียงแห่งหนึ่ง ท่ามกลางสภาพอากาศอบอ้าวของฤดูร้อน มา เรนนีย์ นักร้องผิวสีที่รับฉายาว่า 'แม่ของเพลงบูลส์' ได้มีนัดมาบันทึกเสียง พร้อมกับสมาชิกวงของเธอ และการทำงานร่วมกับผู้จัดการคนผิวขาว กลายเป็นการทำงานที่คาดเดาไม่ได้และแทบจะหาความราบรื่นไม่ได้เลย

หนังเป็นผลงานการกำกับของ "จอร์จ ซี. วูล์ฟ" ผู้กำกับและนักแสดงที่ได้รับการยอมรับในวงการฮอลลิวูด ที่เห็นได้ชัดเจนว่าเขายังคงเล่าเรื่องในแบบที่เคารพต้นฉบับอยู่พอสมควร ทำให้บรรยากาศของหนังยังมีโทนความเป็นละครเวทีออกมาหน่อยๆ แต่พรั่งพรูมาด้วยบทสนทนาและไดอะล็อกคำพูดของนักแสดงที่พ่นไปแบบกระหน่ำ หากใครไม่ถนัดหนังแนวบทพูดเยอะๆ และซึมซับเรื่องราวจากบทสนทนา อาจจะรู้สึกเบื่อหน่ายไปได้เลย

 

 

 

แต่กระนั้น Ma Rainey's Black Bottom ก็สอดแทรกบทที่สะท้อนปัญหาสังคมในยุค 1920s เอาไว้อย่างคมคาย ท่ามกลางความตึงเครียดในการทำงานเพลงของทุกตัวละคร แต่ทุกคาแรกเตอร์ต่างก็มีปมอดีตในใจทุกคน ด้วยการที่เกิดขึ้นเป็นคนผิวสีในยุคที่เหลื่อมล้ำสีผิวอย่างรุนแรง หนังจึงได้ใช้ปมต่างๆ มาเป็นตัวขับเคลื่อนหนัง กลั่นออกมาเป็นเรื่องเล่าและประสบการณ์ชีวิตแสนบัดซบของแต่ละคน ที่เป็นจุดที่ทำให้คนดูต้องหันกลับมาสนใจหนังได้อีกครั้ง

ดาราเจ้าของรางวัลออสการ์ "ไวโอลา เดวิส" ที่มารับบทเป็นตำนานแม่ของเพลงบูลส์ตามชื่อเรื่อง เป็นบทที่ต้องบอกเลยว่า น้อย...แต่มาก เธอปรากฏตัวออกมาในทุกๆ ฉาก แค่ใช้ภาษาท่าทางในการสื่อสารออกมาก็ดูทรงพลังแล้ว ยิ่งเมื่อได้ใส่อารมณ์และถ้อยคำตามบทหนังเข้าไปด้วย ยิ่งทำให้หนังถูกยกระดับขึ้นไปอีกระดับไปโดยปริยาย และเธอก็ยังคงทำหน้าที่ในการรับบทบาทนี้ได้เป็นอย่างดี แทบไร้ที่ติเลย

 

 

 

แต่สปอตไลท์กลับเจิดจ้าไปที่ แชดวิก โบสแมน ที่รับบทเป็น เลวี หนุ่มสมาชิกในวงของมา เรนนีย์ ที่มีอุปนิสัยเป็นหนุ่มไฟแรง มีไอเดียสร้างสรรค์ แต่ความมั่นใจของเขากลับข้ามหน้าข้ามตาคนอื่นเกินไป และบางครั้งมันก็ย้อนกลับมาสร้างความผิดหวังในชีวิตตัวเอง การแสดงของแชดวิกในเรื่องนี้คือที่สุด อาจจะบอกว่าได้ว่าเขาเป็นตัวละครสมทบที่มีซีนเยอะว่าไวโอลาที่รับบทนำเสียด้วยซ้ำ และทุกซีนของเขาก็ทรงคุณค่าจริงๆ

โดยเฉพาะฉากอารมณ์ที่เป็นไคลแม็กซ์ของเรื่อง แชดวิกสามารถทำออกมาได้อย่างสมจริง ทำให้คนดูเชื่อหมดใจไปแล้วว่าเขาเป็นตัวละครนั้นจริงๆ และการแสดงที่ทรงพลังนี้ของเขาก็ยิ่งทำให้คนดูรู้สึกใจหายและเกิดความเสียดายในฝีมือการแสดงที่เจนจัดของเขา ที่ในท้ายที่สุดจะเป็นเพียงแค่ผลงานเรื่องสุดท้ายที่จะได้เห็นเขาโชว์ศักยภาพอันโดดเด่นนี้ออกมาในผลงานหนัง

 

 

 

อาจจะถือว่า Ma Rainey's Black Bottom เป็นหนังดราม่าที่มีฟอร์มการเล่นใหญ่เล่นโตอยู่ในตัว บางทีหนังก็ใหญ่เกินไปกว่าที่จะมาออกฉายเฉพาะในสตรีมมิ่งจอเล็กๆ แค่นั้น น่าเสียดายที่หนังไม่มีโอกาสได้ฉายตามโรงหนังจอใหญ่ๆ ให้ซึบซับกับการแสดงและเนื้อหาที่กินใจที่หนังพยายามถ่ายทอดออกมาอย่างลึกซึ้ง

และนอกจากการแสดงแล้ว ประเด็นในหนังเรื่องที่กรองออกมาเป็นบทก็มีความโดดเด่นมาก โดยเฉพาะปัญหาความเหลื่อมล้ำของมนุษย์ ที่เอาเข้าจริงๆ เหตุการณ์ในหนังเซ็ตเอาไว้เมื่อเกือบ 100 ปีก่อน แต่นำเรื่องราวมาเล่าในปัจจุบันก็ยังคงอินได้อยู่เช่นเดิม เพราะสังคมแทบจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเลย คนผิวสียังคงได้รับปฏิบัติไม่เท่าเทียบกับคนอื่นๆ นั่นกลายเป็นเหมือนแผลเป็นที่ซ้ำเดิมสังคมมาในทุกยุค และหนังเรื่องนี้ได้จี้จุดได้อย่างตรงไปตรงมา และพุ่งเข้าประเด็นได้ตรงๆ อย่างกินใจ

 

 

 

โดยสรุปแล้ว Ma Rainey's Black Bottom คงจะมีบทบาทบนเวทีรางวัลต่างๆ ในช่วงต้นปีหน้าที่จะถึงนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าภาพรวมแล้วหนังอาจจะยังไม่ได้สมบูรณ์เพรียบพร้อม มีจุดเด่นจุดด้อยปะปนอยู่เต็มไปหมด แต่ต้องยอมรับว่าแคสติ้งและการแสดงของทีมนักแสดงค่อนข้างน่าประทับใจ โดยเฉพาะ แชดวิก โบสแมน หากว่าเขาจะมีชื่อติดเข้าชิงรางวัลต่างๆ ด้วย บอกได้เลยว่า...เหมาะสมแล้ว