ดูหนัง Dumber Heroes พยัคฆ์ร้ายส่ายหน้า 2005 เต็มเรื่อง

กับคำถามที่ว่าทำไมถึงมีหนังขายฮาแบบนี้ออกมามากมายเหลือเกิน ทั้งๆ ที่มันติงต๊องไร้สาระ ถามใครก็บอกไม่เห็นน่าสนใจ

คำตอบก็คงเป็นว่า ก็รายได้มันเกิน 50 ล้านแทบทุกเรื่องเลยนี่ครับท่านผู้ชม ไม่ให้สร้างแล้วสร้างเล่าได้ยังไงกันล่ะครับ

ยอมรับกันเถอะท่านทั้งหลายว่าชอบกัน ฮากัน แม้ไม่ใช่หนังที่ต้องยกนิ้วให้แต่ถ้านึกอะไรไม่ออก เดินผ่านหน้าโรงหนังแล้วไม่รู้จะดูเรื่องอะไรดี หรือเรื่องที่อยากดูเกิดคนดูเต็ม ก็ต้องหาหนังดูแทน และเรื่องไหนที่มันจะอยู่ในลิสต์อันดับต้นๆ ก็ต้องเป็นหนังตลกใช่มั้ยล่ะครับ มันสบายใจดีน่ะ

และปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวอย่างของเรื่องนี้มันก็ฮาไม่เลว ก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า เอาน่า ไปฆ่าเวลากับเรื่องนี้ซะหน่อยจะเป็นไรไป ขำๆ

แล้วหนังก็ได้ 70 ล้านสำราญอุราจนได้

พล็อตหนังว่างครับ ไม่มีอะไรเลย เปิดมาแนะนำสามตำรวจหน่วยพิเศษ สุภาพ (เทพ โพธิ์งาม), พิทักษ์ (ค่อม ชวนชื่น) แล้วก็สันติ (จิ้ม ชวนชื่น) ที่ถูกตามตัวให้เข้าไปแทรกซึมในโรงพยาบาลบ้าเพื่อหาคนร้าย

จากนั้นก็มีพี่กระเหรี่ยงจอมบ้า จอมโจรจ๊ะเอ๊ะ (จตุรงค์ ม๊กจ๊ก) นำลูกทีมจะมาปล้น แล้วก็มาที่โรงบาลบ้านี่อีกพวก

แล้วยังมีหมอผีเพี้ยนๆ (หน่อย ชวนชื่น) มาตามหาหม้อแม่นาคที่นี่อีก เรื่องมันจะวุ่นวายขนาดไหนคิดดูเองครับ

จริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะเล่าเนื้อหาไปหาพระแสงอะไรอ้ะนะครับ ใครจะสนเล่า เพราะหนังมันไม่มีเนื้อหาอยู่แล้ว เอาฮาอย่างเดียว ตลกเป็นหลัก สถานการณ์ในเรื่องมีไว้เพื่อก่อให้เกิดมุขไม่ใช่ก่อให้เกิดความตื่นเต้นหรือความมันส์แต่ประการใด ดังนั้นหนังตัดสินง่ายๆ ว่าตลกหรือไม่ สำหรับผมคงต้องบอกว่าเฉยๆ ครับ ไอ้มุขเข้าท่าๆ น่ะไปโผล่ในตัวอย่างหมดแล้ว ดูในเรื่องก็แค่เรื่อยๆ แค่เป็นที่รวมดาราตลกแล้วก็มายิงมุขกันเท่านั้น

แต่ขอสารภาพครับว่าผมแทบไม่ขำเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่ฮานะ แต่เพราะหลายๆ มุขมันซ้ำ ดูไปก็เลยออกจะเรื่อยๆ เอื่อยๆ เนื้อหาก็ไม่มีจะไปด่าว่าไม่มีเนื้อหาก็ไม่ได้ เท่ากับไปรีดเลือดจากปูครับ ต้องให้ความเป็นธรรมกับเขาด้วย แต่ก็ต้องเข้าใจเหมือนกันว่าหนังไม่มีพล็อตจริงๆ ครับ หากท่าเป็นคนประเภทจริงจังกะชีวิต จริงจังกะการดูหนังดูไปคงส่ายหน้าสมชื่อเรื่อง

ว้า นี่ผมนิสัยเสียแฮะ บ่นหนังซะอุบเชียว แต่มันก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ น่ะครับ โดยส่วนตัวผมว่าตลกในยุคหลังๆ นี่ฮาจำกัดนะ สำหรับผมแล้ว ยุคสมัยที่คุณจุ๋มจิ๋ม เข็มเล็ก เสียชีวิตนั้นแหละคือยุคสูงสุดยอดของตลกอย่างแท้จริง คือตลกไม่เพียงแต่บูมเท่านั้น แต่เหล่าคณะตลกต่างก็พยายามสร้างมุขแบบเต็มที่ ฮากันเต็มพิกัดครับยุคนั้นน่ะ ฮาตกขอบของแท้ ไม่รู้ไปนึกมุขจากไหนมา แต่ฮาสุดๆ ยิงกันกระจาย และถือเป็นยุคที่ตลกแต่ละคณะมีความลงตัวอย่างมาก คณะโน้ต เชิญยิ้มมีครบ ทั้งเต่า เต๋อ ถั่วแระ คณะเป็ดก็มีครบทั้งหนู ทั้งจ๊ะเอ๋ ตูมตาม ขมิ้น บัวทอง ไมเคิล

แต่คณะที่เด็ดสุดยอดสำหรับผมมีสามคณะ นั่นคือ เป็ด เชิญยิ้ม, ดี๋ ดอกมะดัน และชวนชื่นครับ ยุคนั้นแต่ละคณะดูแล้วขำตายจริงๆ ล่าสุดคว้าเทปตลกเก่าๆ มาดูยังขำกลิ้งอยู่เลยครับ

เฮ่อ กลายเป็นคนแก่เล่าความหลังแล้วสิเนี่ยเรา

แต่มันจริงครับ ที่ผมจะบอกคือ มุขทั้งหลายมันออกจะจืดๆ ไม่ลื่นอาจจะไม่ถูกเส้นผมล่ะมั้งครับ ไม่ใช่เรื่องแปลก บางท่านดู Analyze This ไม่ขำก็มีนี่เน้อะ แต่ผมขำแสดงว่าคงแล้วแต่เส้นใครก็เส้นใคร

เอาเป็นว่าหนังไม่มีพล็อตไม่มีสาระอะไรทั้งนั้น จุดที่ดีอย่างหนึ่งคือ ซาร่า มาลากุล เลนที่สวยน่ารักโคตรๆ แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น และพี่หม่ำที่โผล่มาขโมยซีนได้ฮาที่สุดในเรื่องแล้ว ดูเหมือนจะมีแค่นี้แหละครับที่น่าจดจำ

ส่วนพี่ค่อมนั้นตอนแรกผมก็อยากดูเพราะแกนะ แต่ผมว่าไปนั่งดูแกโผล่ในชวนชื่นคาเฟ่ยังฮาลื่นกว่าตั้งเยอะ แปลกเหมือนกันทั้งๆ ที่แกเก่งออกจะตาย มาเรื่องนี้ดันธรรมดาไปซะ แต่แกก็ฮาที่สุดในบรรดาสามตัวหลักแล้วล่ะครับผมว่า ส่วนจตุรงค์กับพี่หมอผีก็ฮาดีพอได้

สรุปว่าถ้าท่านยังชอบมุขตลกที่ท่านเห็นตามจอทีวีเป็นประจำ ก็อาจจะสนุกสนานกับมุขในเรื่อง แต่ถ้าใครเหมือนผมเห็นว่ามุขสมัยก่อนถึงจะเด็ดแท้แน่จริงก็คงไม่สนุกสนานอะไรมาก ผมว่าจุดหนึ่งที่ทำให้มุขฮาในยุคนี้ไม่ขลังอีกแล้ว คงเพราะตลกโผล่หน้าตามรายการต่างๆ บ่อยจนออกจะเบื่อหน้า และสำคัญคือตลกไม่ใช่เทพครับจะได้คิดมุขใหม่ได้ทุกวินาที มันเลยมีมุขซ้ำกันบ้าง ยิ่งยุคนี้พวกตลกดังๆ โผล่ออกกันวันละรอบเป็นอย่างน้อย มุขมันก็ต้องย่ำเป็นเรื่องปกติ

จริงๆ สมัยก่อนตอนเล่นคาเฟ่ มันก็มีมุกซ้ำครับ เพราะพี่เขาต้องหลายกันหลายที่ คาเฟ่นั้นไปคาเฟ่นี่ แต่เพราะความที่มันเป็นคนละสถานที่ แขกที่ไปกินก็คนละชุด การเล่นซ้ำให้คนแต่ละกลุ่มดูก็ยังไม่เท่าไร แต่นี่เล่นซ้ำบนจอที่คนดูก็กลุ่มเดิมๆ มันก็ไม่แปลกครับหาก “การซ้ำของมุก” จะส่งผลให้ความฮาลดลง

ไปๆ มาๆ ส่วนที่คุ้มที่สุดของหนังก็ไปอยู่ในตัวอย่างหมดแล้วครับ ถ้าท่านได้ดูตัวอย่างแล้วก็อยากจะบอกว่าไอ้ที่ฮาแท้ๆ น่ะหมดในนั้นแล้วล่ะ