Alone แฝด (2007)

หนังผีไทยที่หลายคนจับตามอง เมื่อโปรยคำโฆษณาจะใหญ่โต ว่าเป็นผลงานของสองผู้กำกับ บรรจง และภาคภูมิ สองผู้กำกับที่ฝากสุดยอดผลงานเรื่อง ชัตเตอร์ เอาไว้ เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว…ผมว่า สองผู้กำกับ คงกดดันลึก ๆ น่าดู ว่า เรื่องแฝดจะสร้างปรากฏการณ์ได้อย่าง ชัตเตอร์ หรือไม่…

แฝด มาพร้อมชื่อหนังที่ดูเก๋ ทีเดียว ชื่อไทย : แฝด ชื่อฝรั่ง: Alone ขัดแย้งในรูปแบบที่ตั้งใจจะสื่อสารอะไรกับคนดูตั้งแต่ ‘ชื่อหนัง’ เนื้อเรื่องของแฝดนั้น กล่าวถึง สาวพิม (มาช่า วัฒนพานิช) ผู้ประสบความสำเร็จทั้งชีวิตการงาน และความรักหวานฉ่ำกับ วี (วิทยา วสุไกรไพศาล) แฟนหนุ่มสุด perfect ที่เพื่อนๆ เห็นแล้วยังอิจฉา กำลังฉลองวันเกิด ณ ประเทศเกาหลี (เอ…เหมือนผู้กำกับกำลังจะบอกว่า หนังเรื่องนี้ได้รับอิทธิพลจากหนังเกาหลี มาชนิดที่เรียกว่า ‘เพียบ’ ว่างั้นกันเลย) เพื่อนสาวเธอคนนึงนั่งดูดวงให้พิม แล้วบอกว่า บางสิ่งที่สูญเสียกำลังจะกลับมา…ทิ้งปมประเด็นไว้เปิดศึกความน่ากลัวต่อที่ประเทศไทย

เธอมีเหตุต้องกลับมาไทย เพราะคุณแม่ (รัชนู บุญชูดวง) ต้องเข้าโรงพยาบาล พิม เธอไม่อยากกลับหรอก เพราะเธอไม่อยากเผชิญเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับฝาแฝด ‘พลอย’ ที่ต้องเสียชีวิต เมื่อตอนที่ผ่าตัดแยกร่าง แต่ด้วยเหตุเพราะคุณแม่ (หรือต้องการจะจำกัด ‘ผู้กุมความลับ’ เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ให้หมดไป จึงถือโอกาสเดินทางกลับไปจัดการซะ)

เรื่องราวความน่ากลัวที่คุณจะพบในหนัง ก็ต่อไปจากนี้แหละครับ บรรจงปลดปล่อยออกมาในช่วงต้นของหนังแบบพะเรอเกวียน ในชนิดที่ว่า ไร้เหตุผลของภาพน่ากลัวนั้นอย่างสิ้นเชิง อาทิ พิม/พลอยถูกแขวนห้อยอยู่กับพัดลม ซึ่งเธอก็ไม่ได้เสียชีวิตแบบนั้น หรือภาพตาโบ๋ เลือดชุ่มโชก เอ…เธอโดนควักลูกตาเหรอเนี่ย

พอมาช่วงกลางถึงช่วงท้ายของหนัง ผีเริ่มจางหาย กลับกลายเป็นเรื่องของความเป็นจริง ผู้กำกับเล่นกับ ‘จิตวิทยา’ ต่อกันอย่างสนุกสนาน

ผมว่า “ผี” ที่ผู้กำกับต้องการสื่อ เป็นเพียงภาพหลอนที่ ‘เธอ’ รู้สึกไปเอง มากกว่าที่จะเป็นผีจริงๆ ครับ จริงๆ ผมอยากให้หนังเรื่องนี้ทำออกไปในแนวจิตวิทยา หลอนในแบบ Suspense Horror/ Thriller แบบสุดขั้วไปเลย จะดีกว่าเขียนบทให้หนังเป็นแบบ Horror แบบ ‘ผี’ ในช่วงกลางถึงช่วงท้ายของหนังที่หลายคนบอกว่า น่าเบื่อ และยืดยาดในบางตอน นั้น ผมกลับมองว่า เป็นส่วนที่สนุกสนานมากกว่าช่วงที่ผีขนทัพออกรบอีก