Nong Teng nakleng phukhao thong โหน่ง เท่ง นักเลงภูเขาทอง (2006)

Nong Teng nakleng phukhao thong โหน่ง เท่ง นักเลงภูเขาทอง

บางกอก เมื่อ พ.ศ. 2466 ลิเกกำลังเสื่อมความนิยม มหรสพใหม่ที่เรียกกันว่าภาพยนตร์กำลังเป็นที่จับตามอง แม้ในแง่กลุ่มคนดูจะไม่ได้แย่งกันอย่างเด่นชัด แต่ในแง่ศักดิ์ศรีของความเป็นมหรสพพื้นบ้านที่สืบสานต่อกันมาจนเป็นมรดกของชาติ บัดนี้กลับถูกมหรสพต่างชาติรุกราน วิกลิเกต้นไทร ท้ายวัดสระเกษ วิกลิเกที่ยอมรับกันว่ามีคนดูในอันดับต้นๆ ของบางกอก เพราะติดใจในเรื่องราวที่ผูกขึ้นมาไม่ซ้ำใคร และลีลาของ บุญเท่ง (เท่ง เทิดเถิง) กับ ลิ้นจี่ (อิสรีย์ สงฆ์เจริญ) คู่พระนางสายเลือดแท้ๆ ของนายแดงเจ้าของวิก (อุดม ชวนชื่น)

ทำให้วิกลิเกแห่งนี้ยังคงสร้างความสำราญอยู่ได้ จนมีจดหมายจากทางการขอความร่วมมือ อำนวยความสะดวกให้กองถ่ายภาพฉายภาพยนตร์เรื่อง นางสาวสุวรรณ กำลังจะมาใช้สถานที่ซึ่งมีต้นไทรและภูเขาทองมองเห็นเป็นเบื้องหลัง โดยจำเป็นต้องรื้อวิก บุญเท่ง และชาวคณะ (นุ้ย ชวนชื่น และ กิ๊บ โคกคูน) ไม่ยอมถึงกับประกาศกร้าวให้สยามต้องเลือกว่าถ้ามีนางสาวสุวรรณต้องไม่มีลิเกต้นไทร แน่นอนสยามเลือกนางสาวสุวรรณ การต่อต้านการขัดขวางทุกรูปแบบจึงได้เริ่มขึ้น โดยมี น้อยโหน่ง (โหน่ง ชะชะช่า) นักเลงคุมถิ่นที่มาติดพัน ลิ้นจี่ น้องสาวบุญเท่งเข้าร่วมด้วย

เรื่องราวคงจบลงโดยง่าย ถ้านางเอกที่แสดงเป็นนางสาวสุวรรณ ไม่ใช่คนเดียวคนนั้นที่ บุญเท่ง เฝ้าฝันถึง เธอชื่อ นวลจันทร์ (นิกัลยา ดุลยา) บุญเท่งกลายเป็นตัวแทนของลิเก ส่วนนวลจันทร์ก็กลายเป็นตัวแทนของภาพยนตร์เรื่องนางสาวสุวรรณไปโดยปริยาย เกลียดตัวกินไข่ เกลียดกองถ่ายหัวใจให้ นวลจันทร์ คือคำพูดที่ใกล้เคียงสุด บุญเท่งต้องเลือกระหว่างชาวคณะลิเกกับนวลจันทร์ ส่วนน้อยโหน่งยังไงก็เลือกลิ้นจี่อยู่แล้ว แต่ถ้าการขัดขวางนี้ไม่สำเร็จความรักของเขาก็หมดอนาคตด้วย เรื่องราวของความรัก บนศักดิ์ศรีแห่งความเป็นศิลปิน บุญเท่ง และ น้อยโหน่ง จำต้องทำตัวเป็นนักเลง